oi pepaideumenoi

http://oipepaideumenoi.blogspot.com/

"Για πάντα"

Το "για πάντα" δεν υπάρχει...

Και παρόλο που δεν το παραδεχόμαστε, όλοι το γνωρίζουμε...Εξάλλου αν η έννοια ήταν βάσιμη τίποτα δεν θα ήταν  αυθεντικό στις ανθρώπινες σχέσεις...
Το "για πάντα" είναι απλά δυο λέξεις...
Και ενώ το ξέρουμε πως δεν υπάρχει συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε αυτό...έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε αυτό...

Το μόνο που υπάρχει είναι οι στιγμές...

Αυτές ουσιαστικά επιζητούμε...

Στιγμές που θα γεμίσουν τις ψυχές μας με όμορφες και άσχημες αναμνήσεις...

We could be heroes just for one day!

Οι Σκέψεις

Ο μόνος τρόπος που μπορεί να συμβάλλει στην ευτυχία μας είναι η αποχή από τις σκέψεις. Αυτές που βασανίζουν το μυαλό μας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Ακόμη και τώρα επιλέγουμε να απαλλαγούμε από αυτές.  Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά αποτελεί τον συνοδοιπόρο στη ζωή σου, έχοντας έτσι μια συντροφιά χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσεις για κάθε σου πράξη. Ωστόσο, πάντα την προδίδουμε. Γιατί;

Γιατί η μοναξιά είναι η θέση εκείνη που μας οδηγεί αθελά της σε σκέψεις. Οι σκέψεις μας οδηγούν σε προβληματισμούς, οι προβληματισμοί μας οδηγούν σε δυστυχία, η δυστυχία μας οδηγεί σε κατάθλιψη. Αξίζει;

Όχι...

Κάθε φορά που γύρω μας επικρατεί ησυχία και τα μόνα πράγματα που αποκαλύπτουν την ύπαρξη της ζωής είναι οι φωνές των πουλιών πριν καν βγει ο ήλιος, ο ήχος της βροχής όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα εμπόδιο ή η ελαφριά αυτή νότα που αφήνει ο αέρας στο πέρασμά του   βάζουμε στη ζωή μας την τηλεόραση ή τη μουσική ακούγοντας τραγούδια και έχοντας τη σιγουριά πως αυτά ίσως να γράφτηκαν και για εμάς...γεμίζοντας έτσι το μυαλό μας με ένα σωρό ανούσια πράγματα...

Μόνο και μόνο για να απαλλαγούμε από αυτές...

Τις σκέψεις μας...

Ο θάνατος

Ο Θάνατος ...; μια λέξη που την έχουμε συνδέσει με το φόβο και πάντα κρατάμε αποστάσεις από αυτόν. Όλοι πιστεύουμε ότι είναι πολύ μακριά από μας γιατί είναι το αντίθετο της ζωής και εμείς θέλουμε να βλέπουμε τους δρόμους της ζωής μας χωρίς να θέλουμε να ξέρουμε που οδηγούν. Όταν όμως χάσουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο ή περάσουμε κάποια δυσκολία με την υγεία μας τότε αρχίζουμε και σκεφτόμαστε ότι ίσως και να συμβεί και σε μας.
Πρέπει να φοβόμαστε το θάνατο; Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Επίκουρος υποστηρίζει ότι δεν πρέπει, γιατί "όσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος, ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια". Συνεπώς, γιατί να τον φοβόμαστε αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του; Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που μας γεννά φόβο δεν είναι το τι συμβαίνει μετά το θάνατο, αλλά το βασανιστικό "πέρασμα" από τη ζωή στην ανυπαρξία. Γι’ αυτό το θέμα υπάρχουν καλές ειδήσεις. Σήμερα πια οι περισσότερες περιπτώσεις θανάτου είναι πολύ λιγότερο επώδυνες απ’ όσο φανταζόμαστε, αφού η ιατρική είναι σε θέση να περιορίσει ή και να εξαλείψει τον πόνο. Στην Ελλάδα ελάχιστοι γιατροί γνωρίζουν ή μπορούν να το κάνουν και, ακόμα χειρότερα, όταν το κάνουν κανείς δε μιλά. Ενώ έχουμε τόσο πολύ εθιστεί και εξοικειωθεί με το βίαιο, θεαματικό και συχνά "στημένο" θάνατο των τηλεοπτικών ειδήσεων, του κινηματογράφου και των βιντεοπαιχνιδιών, ο αληθινός θάνατος αποτελεί παραδόξως ταμπού. Γιατί άραγε; Ίσως επειδή αγνοούμε πώς είναι στην πραγματικότητα. Όλο και πιο σπάνια μας επιτρέπεται πλέον να τον βλέπουμε στα σπίτια μας, κι αυτή μας η άγνοια έχει ως αποτέλεσμα να γιγαντώνει τους φόβους μας.